مدیریت فناوری و به طور خاص فناوری‌های نو، عبارت است از تلاش برای برنامه‌ریزی، هماهنگ‌سازی و توسعه فعالیت‌های فناورانه، تا بتوان محصولات را با کیفیت مناسب در اختیار مشتری گذاشت.
هدف نهایی یک مدیر فناوری خلق ثروت با در نظر گرفتن شرایط اجتماعی، اخلاقی و سیاسی است. مدیر فناوری باید با شناخت نیازهای جامعه و کشور شامل نیازهای اجتماعی، اخلاقی و سیاسی، برای تولید محصولات مفید در جهت بهبود وضع جامعه و کشور تلاش کند. برای نمونه، معضل ترافیک یکی از مهم‌ترین مشکلات اجتماعی شهرهای بزرگ کشور است و اگر در یک شرکت خودروسازی محصولی برای حل این مشکل تولید شود، سود فراوانی برای آن شرکت به دست خواهد آمد. سومین فناوری عام، فناوری نانو است که مانند فناوری حالت جامد بر پایه فیزیک حالت جامد و کوانتوم توسعه پیدا می‌کند. اما به علت نبود ابزارهای مشاهده و دست‌کاری در ابعاد مولکولی توسعه این فناوری تا دهه ۹۰ عقب افتاد.
هم‌اکنون، در اوایل دوره رشد این فناوری قرار داریم و تحقیقات و مقالات فراوانی در این حوزه منتشر و پتنت‌های زیادی نیز ثبت می‌شوند، اما هنوز محصولات معدودی با استفاده از این فناوری به بازار راه پیدا کرده‌اند. باید در دهه‌های آینده منتظر ورود گشترده محصولات این فناوری به بازار باشیم. یش‌ترین تأثیر بر اجتماع مربوط به فناوری نانو در دهه ۲۰۵۰ میلادی است که به میزان ۷۰ درصد نیز خواهد رسید. این وضعیت بدین معنی است که پیش‌بینی می‌شود تا ۷۰ درصد محصولات مورد استفاده روزمره مردم تحت تأثیر فناوری نانو تغییر کند. این تغییرات یا از طریق فناوری‌های توانمندساز یا از طریق فناوری‌های انقلابی اعمال خواهد شد. پیش‌بینی متخصصان این است که فناوری نانو در دهه ۲۰۰۰ تا ۲۰۲۰ بیش‌تر حالت توانمندساز خواهد داشت و پس از آن نتایج انقلابی آن بیش‌تر ملموس خواهد بود.
نکته قابل توجه دیگر این است که فناوری نانو نیز عمر خاص خود را خواهد داشت. پیش‌بینی می‌شود که فناوری نانو از دهه ۲۰۶۰ وارد دوره زوال خود خواهد شد و فناوری عام دیگری که هم اکنون اطلاعات چندانی در مورد آن وجود ندارد، رشد خواهد کرد.
بدون دیدگاه