روش فیزیکی یکی از روش های تولید نانو مواد است که شامل شکستن ذرات و جوش خوردن مجدد آنها درون یک محفظه بسته است که از تعدادی گلوله فلزی و یا گاهی سرامیکی تشکیل شده است.
خرد کردن و آسیا کردن مواد به وسیله گلوله طی چند دهه اخیر در صنعت رواج بسیاری پیدا کرده و آنچنان بهبود و پیشرفت داشته که به یکی از روش‌های تولید ذرات پیشرفته با خواصی ویژه تبدیل شده است.
روش فیزیکی تولید نانو مواد به این شرح است که پودر مواد مورد نظر با نسبت مشخص درون محفظه ضد سایش ریخته می‌شود؛ پودرها درون محفظه با یکدیگر مخلوط شده و توسط حرکت مدام گلوله‌های مقاوم به سایش داخل محفظه دچار سایش و شکستن می‌شوند. ذرات تولید شده در اثر شکست، در اثر وجود اصطکاک و انرژی بالای درون محیط نیز به طور پیوسته با یکدیگر جوش می‌خورند. اعمال انرژی و ضربه مداوم توسط گلوله‌ها سبب خرد شدن و شکستن تدریجی ذرات تا اندازه‌های نانومتری می‌شود.
هرچه پودر یا ماده اولیه تردتر باشد، راحت‌تر خرد و آسیاب می‌شود، بنابراین تحت شرایط یکسان در صورت استفاده از ماده اولیه ترد، ذرات ریزتری بدست می‌آید. در صورت استفاده از مواد نرم احتمال آن می‌رود که در مراحل اولیه سایش ذرات تولید شده دچار تغییر شکل شده، به بکدیگر بچسبند و توده‌ای گردند.
مزایا و معایب روش مکانیکی تولید نانوذرات :
مزایا:
• امکان تولید حجم زیادی از مواد و نرخ تولید بالا
• سادگی فرآیند
• امکان تولید نانوذرات مختلف فلزی و غیرفلزی
• پایین بودن دمای فرآیند
• سهولت کنترل فرآیند و خواص پودرهای تولیدی
• یکنواختی محصول نهایی مستقل از نوع و اندازه مواد اولیه
• تولید نانوذرات مجزا از هم بدون توده‌ای شدن
معایب:
• نیاز به عملیات ثانویه جهت حذف بستر جامد در برگیرنده نانوذرات
• توزیع گسترده اندازه ذرات در صورت عدم کنترل شرایط تولید
• طولانی بودن زمان فرآیند.
منبع: محصولات نانو ایران
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.